Author,artist,cineast,poet. Geen Gewoon Indisch meisje, Een meisje van honderd, INDO. Meisjes uit het dorp. Constantijn Huygens literaire oeuvreprijs 2022
#rouw
Dit is ‘n doek waarop m’n vader met potlood 7 portretten schetste en dat lag sinds 2009 na zijn overlijden onaf op z’n werkkamer. M’n zus wilde het met mij afmaken maar stierf (2017). Na m’n moeders dood (2020) heb ik ‘t als ode aan m’n vader, zus en moeder voor hem afgemaakt.
Tot op ‘t allerlaatst behield hij de regie, mijn lief, mijn reisgezel, mijn encyclopedie, mijn held, de geweldige vader van mijn zoon, de opa van m’n kleindochters, mijn warmte, mijn veiligheid, mijn inspiratie, de mens die mij altijd nam zoals ik ben. 17-5-1948___7-10-2022
Ik had beloofd om niet te treuren maar dankbaar te zijn omdat we 51jaar samen mochten beleven. Vannacht ligt hij nog in ‘n door ons versierde milieuvriendelijke kist mooi te zijn en ik word omringd door liefde, maar morgen wordt hij as en moet ik op zoek naar de draad van weleer.
Vandaag liep ik voor het eerst- sinds 2 april kon hij niet meer ver wandelen- zijn favoriete rondje door het bos, en daar waar wij vaak stil stonden ivm het mooie licht keek ik nu ook even om en zag een gezicht op het pad.
Onze middelste kleindochter, Katelijne, is vandaag 13 geworden, en haar opa wilde dat graag nog meemaken. De foto nam ik gisteren, nadat ik ze in de huiskamer op de bank huilend in elkaars armen aantrof. De 4-jarige reikte hen tissues aan en daarna mocht ik fotograferen
De dagen samen zijn zo onbeschrijfelijk mooi dat ik hoop dat het eeuwig zo voort zal gaan, maar de nachten wrijven ons onder de neus dat het einde onvermijdelijk nabij is.
Dit kreeg ik zojuist in mijn tuin cadeau toen ik hardop zei dat ik hem miste en dat ik pijn had vanwege alle momenten waarop ik tekortschoot in de liefde. Het bleef 3 minuten.
Wellicht dankzij dubbele dosis CBD-olie echt geslapen, zit hij stralend aan de keukentafel na een ontbijt van eerst 1 Metaclopramidemonohydrocchloride, zachtgekookt eitje, 125 ml ‘koffiemelk’ zoals hij ‘t noemt met compact proteine, 1 Naproxen, 1 Pantoprazol, en 1 kalktablet.❤️
Ik kom een foto tegen van nog geen jaar geleden, na de tweede of derde chemo, aan de wandel, en ik probeer alleen de blijdschap te voelen van wat er was, niet de diepe droefheid van wat er niet meer is en nooit meer zal zijn.
Ik draag zijn trui, zijn bodywarmer, zijn horloge, ik koester zijn laatste woorden in mijn hart. Toen ik hem zei dat ik zou schrijven over het -te verwachten- gemis keek hij mij aan met die blijde ogen, kuste mij dankbaar, alsof hij dankzij die belofte pas echt durfde gaan.
Daar gaat ie…
Mijn held
Mijn grote liefde
Mijn kameraad
Mijn reisgezel
De vader van mijn zoon
De opa van mijn kleindochters
De man met wie ik erg veel en erg graag samenwerk.
Hij wandelt weer, hij klaagt niet,
Hij plukt de dag.
Vandaag is het precies 52 jaar geleden dat ik kennismaakte met
@IvanWolffers
en wist, hij is mijn soulmate, met hem wil ik leven, en zo geschiedde. 🥰❤️ op 4 maanden na 52 jaar samenzijn, ik mag niet klagen, wel missen, de pijn van het verlies verraadt onze grote
#liefde
.
#rouw
Straks op 30 januari 2022 is het precies 51 jaar geleden dat we elkaar voor het eerst ontmoetten en ik bij mezelf dacht ‘dat is ‘m, met hem word ik oud’ en nu, oud, nog niet stokoud is hij nog steeds mijn grote liefde, mijn metgezel, mijn beste vriend.
#loveatfirstsight
Ik mag dan wel zwaar in de
#rouw
zijn en controle over mijn tranen missen maar ik ben niet zielig, want zoals hij en ik al vaak tegen elkaar zeiden, tot op het laatst, ik voel me gezegend, dankbaar voor de tientallen jaren samen. ‘The empty chair’. Pieken en dalen
#overleven
Ik had niet gedacht dat dit nog mogelijk was, maar daar zitten we dan! Hoop doet leven. ❤️🥰 met
@IvanWolffers
in het zachtaardige zonnetje ontbijten, paradijselijk.
Zojuist irrationeel kwaad tegen dame van crematorium (telefoon) omdat as vandaag afhalen niet kan zonder afspraak (regels!) en machtiging van zoon eerst binnen moet zijn. En erna in m’n eentje hysterische huilbui zoals nog nooit in mijn leven... Mijn stem kapot geschreeuwd.
#rouw
Wie rouwt herkent wellicht hoe je gedachten telkens glijden naar momenten die te snel zijn gegaan en waarvan je details per tel tracht te achterhalen, herbeleven, de zucht, de lach, de geur, de aanraking, de minimale mimiek, je wilt je wentelen in tere herinneringen, ze aanraken.
Deze opa kan zich geen leukere manier voorstellen om de 17de verjaardag van zijn oudste kleindochter te vieren dan zingend aan haar zij en ik evenmin. Dancing queen only seventeen. Met
@IvanWolffers
Vandaag precies over ‘n week zijn we 51 jr geleden in ‘t bootje gestapt -waarin we ons samen erg plezierig voelen, ondanks storm, vloedgolven, noodweer- en we hebben veel moois gezien en meegemaakt. We zijn nog niet klaar met varen. We roeien verder met de riemen die we hebben.
Mijn kleindochter van 17 kwam eten en ging erna, zoals vaker, even de zolder op -haar ‘vintage store’- en kwam beneden met een grote weekendtas vol jurken en truien uit een ver verleden. O.a. twee avondjurken waarmee ze de show zal stelen. ‘Oma, niks wegdoen hoor!’
Kleindochter van 4 heeft haar koffertje zelf gevuld en alvast klaargezet bij de deur voor als ze het weekend bij ons komt logeren. Haar moeder stuurde me de foto vanmorgen, de kleuter zei:’Ik zet mijn koffer daar, dan vergeten we hem niet.’
Kan niet slapen. Ivan zet Steely Dan op, zoals vroeger op reis, ik zie hem ‘swingen’ met zijn fragiele lijf net boven het dekbed en spring uit bed, dans mee, in ondergoed rond het bed, hij onder de elektrische deken met hoofd, nek, schouders en linkerarm erbovenuit, blije ogen.
Morgen 40ste sterfdag. Dan mag ik ook zijn as ophalen, las ik net in een mail. En nu verschijnt ineens het portret dat ik in 1986 van hem maakte op mijn telefoon. Dus dat laat ik dan maar even zien.
2014 Fotograaf Robin de Pui, Volkskrant.
Ik kan zijn warme adem in mijn haar en hals nog voelen, de kriebelende ondeugend zinnen in mijn oor nog horen, zijn lieve warme fluisterstem, met het lichte knijpen in mijn zij en buik. ❤️
#rouw
Het is niet te bevatten! Ivans kleine familie…de man van mijn lieve schoonzus die ons altijd bijstond met zijn gouden handen als er iets mis was in ons huis of in de tuin, en na Ivans overlijden meer dan ooit, is vanochtend in Bali op straat aan een hartstilstand overleden
#rouw
Mijn kleindochter verstopt zich als haar ouders na hun zaterdagbezoekje weer terug naar huis willen want ze wil bij mij blijven, en haar ouders denken natuurlijk dat Yuki al in hun auto zit.
‘Ik had een goede dag, een mooie dag,’ zegt hij, en dan is mijn dag ook een mooie, een goede, besef ik. Ik zeg dat niet, ik zeg wel:’Ik stuur de bestelde jurk terug want hij is winters en dan kun je hem niet meer zien,’ en hij antwoordt streng:’Ik zal je altijd blijven zien.’
Dank aan iedereen voor het medeleven op Twitter mbt ‘t verlies van
@IvanWolffers
en voor de felicitaties mbt de Constantijn Huygensprijs… Een rollercoasterjaar. De steun op Twitter was voor Ivan en mij onmisbaar. Rouw is oa steeds naar zijn stoel kijken of hij er misschien zit.
Of we zijn Koninklijke onderscheiding Officier in Orde van Oranje-Nassau willen teruggeven, heb veel zin om de mijne ook meteen op te sturen, er is zoveel om me voor te schamen, o.a. het asielbeleid. Als ik t.z.t. sterf zal mijn zoon het al druk genoeg hebben met erfbelasting.
Ivan en ik gingen een camera lenen bij de vriend van mijn vader om tijdens de bevalling te fotograferen maar Ivan was zo zenuwachtig dat ze allemaal onscherp waren. Gelukkig waren de foto’s van onze zoon in de wieg net zo scherp als deze van mijn zoon die nu dus 50 is geworden.
Ja echt waar, ik drink zelden of nooit, en roken nooit gedaan, ben niet van de wiet, hasj, of sterker…maar nu toch wel een beetje dronken en met een joint in mijn hand. Mijn eerste verjaardag zonder hem sinds mijn 19de verjaardag samen, en het eerste jaar boven 70.
#rouw
‘jarig
De aarde is niet plat maar rond. We hebben te maken met een pandemie en als we geen maatregelen nemen krijgt het virus de overhand. We moeten handelen en wie handelt maakt daarbij fouten. Het gaat niet over onze vrijheid maar over de poging een pandemie te stoppen. Wen eraan!
Mag ik na mijn vorige oprechte trieste tweet ook vertellen hoe ik mijzelf met
#zelfhulp
, geleerd van mijn dappere moeder RIP en altijd gedaan met mijn zus RIP, en zelfs nog in de laatste fase met mijn lieve man RIP uit de impasse trek?
#dans
#rouw
doen jullie virtueel mee?
Een voorouder uit onze stamboom ontving de prijs in 1949, en ik heb deze mooie oeuvreprijs vandaag bij
@kunststof
(uit monde van
@Aad_LetMus
) officieel toegekend gekregen. Ben nog beduusd maar blij, en mis mijn grootste fan natuurlijk, maar weet dat hij ergens meegeniet.
Jullie weten niet half met wat voor een bijzondere man ik nu al ruim 51 jaar samen ben. We zitten als enigen in het personeelsrestaurant want alles is Paaspotdicht, en we zijn zoals altijd in een diepe conversatie gewikkeld waardoor ik de tijd vergeet. 💓
Een dag of zes voordat hij overleed werd mijn lief geinterviewd door
@ellevanrijn
, de moeder van onze oudste twee kleindochters. En ik ben dankbaar hem daar nog te kunnen horen, zijn stem en woorden brengen mij troost.
@IvanWolffers
Na erg volle dag geen zin om te koken, zit ik in restaurant waar we vaak aten. Serveerster vraagt: ‘Helemaal alleen? Is mijnheer thuisgebleven?’ Bot, en schor, zeg ik, met brok in mijn keel: ‘Die is overleden.’ S:’O wat erg, gecondoleerd, maar hij was toch nog jong?’
#rouw
Omdat het leven dat ik het liefst zou terugdraaien domweg doorgaat stop ik met Yuki bloembollen in de grond. (Foto van mijn lieve schoondochter Kaja DelaRambelje)
Als ik naar deze foto kijk zie ik niet mijzelf zoals ik onwillig poseerde 40 jaar geleden, maar lees ik de onmetelijke liefde van
@IvanWolffers
die opeens stilstond tijdens onze duinwandeling omdat het licht zo mooi was.
‘Deze foto komt op de achterflap van je debuut,’ zei hij.
Niet omdat de leegte, het gemis en de berg op te lossen zaken zijn verdwenen - dat is er allemaal echt nog wel-maar omdat het leven me deze dag zo zonnig toelacht en ik de vogels zie communiceren krijg ik hoop dat ik ook de eenzaamheid zal overleven.
Zojuist was ik plots een woedende idioot. Op de fiets, mijn hoofd bij zijn laatste dagen,werd ik vanuit het niets door een oranje pak geblokkeerd -er werden takken van hoge bomen afgezaagd- maar ik, blind,krijste: ‘Rot op, hou je kop, ik ben in de rouw, kun je dat niet zien?!’ 🫣
Omdat het morgen, 24 juni, precies 52 jaar geleden is dat we in dat beetje lekke bootje stapten dat we telkens samen oplapten -soms bijna kapseisden, af en toe strandden, kompas kwijt, zeeziek- en uitbouwden tot een warm vertrouwd nest, bestemming onbekend.
#rouw
En je mag van alles van mij vinden maar ik mag rouwen op mijn eigen manier, ik mag het soms helemaal niet meer weten, ik mag menen dat ik het weet, en ik mag me stevig vergissen, als ik maar leer; dans je eigen leven als mijn attitude je niet bevalt.
#rouw
#gettingstronger
Vandaag op Ivans 100ste sterfdag kreeg ik van muzikant Patrick Drabe een video van de keer dat Ivan voor mij - in de tuin- zong. Exceptioneel. Ik wist niet dat er een filmpje van bestond.
Mijn kleindochter (Yyuki, 5) herkende zojuist werk van Picasso in de krant en ruim een jaar geleden herkende ze het werk van Frida Kahlo. Ze vroeg me ‘Oma, zullen we samen naar het museum gaan’ zoals voorheen ‘zullen we samen naar de dierentuin gaan.’
We zitten tegenover elkaar in de afgekoelde tuin - hij was de hele dag binnen- en hij vraagt: ‘Mag ik je fotograferen?’ Ik zeg: ‘Vooruit dan, eentje, maar ik jou eerst.’
Een goede vriend stuurde mij zojuist een filmpje van Ivan en mij dansend op het in de regen gevallen feestje van ons 50-jarig jubileum in 2021, het slotlied. We wisten dat de enige optie nog chemo was en 10 kuren hem (gemiddeld) 3 maanden meer levensduur zouden kunnen geven.
Diepe rouw is de liefde in ons die vergeefs onze geliefde zoekt en niet bij die geliefde lijkt te kunnen landen. Als ik mezelf vertel dat hij die liefde toch, daar waar zijn energie zich bevindt, binnenkrijgt wordt de pijn van het gemis zachter en voel ik me blij. FIJNE KERST.
Honderdste sterfdag, straks met mijn zoon en zijn gezin een kleine selamatan om
@IvanWolffers
op zijn laatste grote reis met een extra bordje aan tafel te laten weten dat hij voor altijd in ons voortleeft.
Morgen, 17 mei, is het zijn geboortedag. Hij zou 75 zijn geworden. Dankbaar dat hij op deze aardbol ruim 51 jaar mijn grote liefde is geweest en ik zijn aanwezigheid nog altijd in en om mij heen kan en mag voelen.
Mijn slome droeve oogleden lekker in de schaduw gezet voor De Standaard. En ook mijn felste trui aangetrokken. Nu voel ik mezelf opeens ook krachtiger.
#rouw
#vrouwinderouw
Heb zojuist, pas na 1jr, 2 mndn en 5 dgn het lege glas met lepeltje bij het bed weggehaald waarin ik zijn laatste pijnstillers oploste in een beetje water -strak onder zijn regie de door hem gewenste hoeveelheid-het kwam nauw omdat hij ook water nog nauwelijks verdroeg.
#rouw
Mijn zus werd vandaag 72 jaar geleden in Heerlen geboren, mijn moeder was 20 en ze waren op kerstavond met de boot uit Jakarta aangekomen, ze woonden in een zolderkamertje van een pension in Valkenburg. Vandaag presenteer ik mijn roman over vriendschap en zusjesliefde.
Mijn 5- jarige kleindochter sprak berichtje in op de iPhone dat ze de 1ste prijs had gewonnen met de knutselwedstrijd van de hele school en dat het ‘n heel mooie knutselprijs was en ze met mij wilde knutselen. ‘En jij mag zeggen wat je wil maken oma, ik wil doen wat jij kiest.’
De vierjarige Yuki vroeg: ‘Oma, als ik gegroeid ben en 5 jaar ben, leef jij dan nog?’ Ik:’Ik denk het wel.’ Yuki:’Wil je dan met mij als ik deze jurk niet meer pas een nieuwe kopen?’
Het is vandaag een jaar geleden dat hij vrijwillig weggleed tijdens onze laatste kus, omringd door ons, de familie die hij liefhad, en het is nog steeds nauwelijks te bevatten dat die kus voor altijd onze laatste was.
@IvanWolffers
#rouw
17-5-1948__7-10-2022
Elke dag wat stappen meer en gisteren verrast met spontaan bezoek van vrienden, ‘n mooi huiskamerconcert bij buren, en rond middernacht een hartverscheurend liefdesvideobrief van 12jarige kleindochter speciaal voor opa. We kijken per dag en zijn gelukkig.
Ivan kan al die mooie zinnen die mij vanuit diverse hoeken bereiken niet meer lezen, maar ik vind ze fijn. ‘De (huis)artsen wier columns we nu allemaal wekelijks lezen, zijn stuk voor stuk schatplichtig aan de eind vorige week overleden Ivan Wolffers.’
Op 2 goede dagen volgt ‘n heel slechte nacht en zo zal het gaan, dat weten we beiden, de ups en downs in neerwaartse richting, vechten tegen tranen wordt ‘n kunst die ik steeds beter versta, niet verder kijken dan een dag, hooguit 2 dgn vooruit blikken in dankbaarheid te ‘zijn’.
Mensen zeggen vaak dat ik ‘n sterke vrouw ben en dan schaam ik me omdat het is alsof ik nep ben, want ik ben helemaal niet sterk, ik voel me juist zwak en veel te kwetsbaar met altijd die brandende tranen achter elke lach en de somberte die me overdag telkens onverwacht overvalt.
Ik vond net het laatste krabbeltje van Ivan in een verder vrijwel leeg blocnote dat van mijn vader was geweest, waarin mijn vader aan het einde van zijn leven-op het allereerste blaadje- in eenzelfde kwetsbaar handschrift drie jeugdherinneringen had opgeschreven.
#cadeau
Mijn lief eet als een kanariepietje, hij houdt ook die miniporties niet binnen, maar blijft lachen als een Hollywood moviestar die betaald wordt om een B-speelfilm te promoten opdat het ondanks het foute script een kassucces wordt.
#liefde
#kanker
Gisteravond was ‘t opeens heel zwaar, ‘t gemis is van ‘t ene op ‘t andere moment ondraaglijk. Gelukkig was mijn vriendin, al 2 jaar weduwe,om naar me te luisteren en me gerust te stellen dat het erbij hoort, dat kleine minpuntjes door het verlies veel groter voelen door de
#rouw
Ik vraag me al vele jaren af waarom hij zoveel op tv was en waar hij zijn populariteit in vredesnaam aan te danken had. Maar nu breekt mijn klomp definitief. De tijdgeest van Johan Derksen? We zijn van dezelfde generatie, in welke tijdgeest zat die man?
De enige foto die we van ons samen uit 1971 hebben, onscherp, genomen met zijn amateur cameraatje dat in 1971 al oud was maar waar we onze honeymoon souveniertjes mee maakten. We beschouwen dit moment als de start, onze belofte aan elkaar door dik en dun maatjes te blijven.
Gisteren kreeg ik zomaar twee cadeaus, van m’n schoondochter fotoboek met haar foto’s van zijn laatste dagen tot en met laatste afscheid, van ‘n kennis alle eerste uitgeknipte columns van De Medicijnenstrip uit de
@volkskrant
hand-gebundeld uit 1976, met de tekeningen van Opland.
Terwijl -aan de keukentafel- mijn zoon mij uitlegt hoe het zit met de erfbelasting, ziekteverzekering en energiekosten tekent mijn kleindochter Yuki (sinds een week al 5 jaar oud) mijn portret. ‘Oma, zie je wat je op je hoofd hebt?’ zegt ze glunderend.
Morgen is het 53 jaar geleden dat ik hem zag en dacht, hij hoort bij mij. Nu al een jaar en 4 weken zonder hem en het pijnlijke verlies is draaglijk vanwege dankbaarheid voor meer dan een halve eeuw samen met de ultieme soulmate,
@IvanWolffers
❤️
Er werd me iets heel leuks verteld, een bericht waar hij nog blijer om zou zijn dan ik, en nu wil ik het hem steeds maar zeggen, zoals vroeger als hij op reis was en telefonisch contact nog onmogelijk was, en ik maak de zin in mijn hoofd zoals ik per telegram gestuurd zou hebben.
Mijn lief gaf me zojuist z’n manuscript, ‘t was al maandenlang klaar maar de uitgever had geen tijd om het te lezen... ik ben klaar met mijn eigen roman en lees de autobiografie titel ‘Kompas’, hij maakt mij aan ‘t lachen en aan ‘t huilen. Mijn schrijver, mijn held.
Iemand zei me in de tweede maand na zijn overlijden dat de pijn zachter zou worden, het zou niet weggaan maar meer van binnen voelen en ik snapte de uitleg toen niet, maar nu, na ruim een jaar wel, de pijn blijft maar wordt een onderdeel van je zijn, het vormt je, het stuurt je.
Yuki (5) heeft een dagboek en nadat ze vanmorgen ( bij haar ouders thuis) opstond tekende ze haar opa ( met mutsje!) en schreef over hem… Hij weet wel wat er staat.
Het is, hoorde ik al van mijn schoonmoeder in 1980, onvermijdelijk dat je als weduwe ongeacht je leeftijd en juist dankzij je verbeterde stemmingen in ogen van vriendinnen en kennissen van zielig verandert in gevaarlijk, je wordt niet meer uitgenodigd, je wordt gemeden.
#rouw
In m’n moeders tuin stond ‘n huizenhoge magnolia, door m’n vader ooit geplant, elke bloei bracht haar grote vreugde, eind maart 2020 bloeide hij prachtig maar op haar sterfdag 1 april 2020 vielen alle bloemen tegelijk op de grond, de buurt zag ‘t en begreep dat ze overleden was.
Ik wil de goden niet verzoeken, maar wat knapt die man van mij op! Hij heeft zichzelf geschoren zonder zich te verwonden, schreef een column op de computer, en kleedt zich niet meer als een piloot uit WO1 (foto).
Vandaag de eerste 2000 meter van onze doorsnee wandeling gelopen en met een kleine omweg teruggekeerd omdat hij toch te moe was geworden. Ben trots op hem, want overdag had hij al willen gaan, maar ik vond het iets te warm voor zo’n eerste wandeling.
#6000stappen
is mooi toch?
Als ik instort is het niet zozeer door de rouw zelf, maar door de kafkaëske communicatie met de belastingdienst, banken, kamer van koophandel, overheidsinstanties, en bedrijven ondanks mijn pogingen om tegen de onontkoombare rouwemoties in, adequaat te functioneren.
#rouw
Ik zeg ‘t eerlijk, ik heb overdag heel hard geschreeuwd, gehuild in m’n eentje, maar vanavond met de man van mijn overleden zus gevierd dat. vandaag 52 jaar geleden onze grote liefde begon. Vroeger dit met ons vieren, sinds 2017 met ons drieën en nu dus met ons tweetjes gevierd.
Ben al ‘n paar dagen goed ziek met hoge koorts en ineens staat vanavond ‘n lieve vrouw voor de deur, ze heet Rachel zegt ze, las iets op social media maar wist niet dat ik ziek was, woont in de buurt en brengt gezonde sapjes en bananenbrood. Ik voel me op slag aanzienlijk beter.
Mijn kleindochter vond ‘t prachtig om oma’s boek daar zoveel keer naast elkaar in de winkel te zien staan en wilde mij dat tonen. Zoiets maakt een dag waarop de zon me niet voldoende hielp en ook tekenen of schrijven me niet uit mijn verdriet kon halen gelukkig toch weer vrolijk.
Mijn zesjarige kleindochter wilde Valentijnsdag met me vieren en had op school een Valentijnskaart voor mij gemaakt. We gingen samen uit eten en toen heeft ze hem aan mij gegeven. Troost in tijden van
#rouw
🩷❤️
Dankzij de lagere temperaturen en medische hulpmiddelen is zijn vitaliteit weer terug. Hij heeft een hometrainer besteld, wil deze week op 2 en 4 sept mee naar de Tong Tong Fair en at net een stukje taart. Ook leest hij genoegelijk in ‘Een meisje van honderd’.
#mijnlief
#kanker
Vandaag 1 april 2023, is het precies 3 jaar geleden (ze koos er 1 april voor uit) dat ze het allemaal welletjes vond en hand in hand met mij,toch in haar eentje deze aardbol verliet om zich bij haar ouders, broers, zussen, mijn vader en m’b zus te voegen.
Mijn pittige moeder.
We komen thuis van het ziekenhuis, hij pakt zijn vulpen en zijn dagboek en gaat voor het eerst weer echt zitten schrijven, ouderwets, met de pen, tegen alle verwachtingen in lijkt het resultaat op zijn oude handschrift.
Ik zal het maar eerlijk zeggen, ik loop daar zogenaamd vrolijk te lachen maar ik ben doodsbang en vind het verschrikkelijk zwaar om het podium op te gaan zonder Ivan in de zaal.
Marion Bloem, winnares van de Constantijn Huygens-prijs 2022 leest op 25 nov om 20.15 uur in Theater Blaricum voor uit met name haar nieuwe roman ‘Meisjes uit het dorp’ afgewisseld met optredens van Patrick Drabe en Desray met songs uit de jaren ’50 en ’60 .